Dzis siodme urodziny bloga!

Jak pewnie pamietacie zaczelam pisac na interii i ten „stary” blog jest obecnie zahaslowany i pisze tam tylko z rzadka o tym o czym nie chce zeby wszyscy czytali 😉 Dzisiaj z sentymentu wrocilam do pierwszych zapiskow i ponownie stwierdzam ze poczatki sa nie dosc ze nudne jak przyslowiowe flaki z olejem to jeszcze wydaje sie jakbym nie ja go tworzyla.

Pamietam ze pomysl na bloga wzial sie stad ze po prostu chcialam pisac i to byla jakby bardziej powiesc niz prawda w tamtym momencie, probowanie czy mnie ktos czytac zechce czy nie 😉 ale szybko okazalo sie ze wole pisac o sobie tak jak jest  i nie bawic sie w zadne kreacje. 

I wtedy dopiero blog zaczal zyc (mniej wiecej w polowie 2007 r). 

To byly czasy kiedy w blogosferze emigranckiej brylowal Cyniczny (ktory chyba zaginal byl) i polowa ludzi ktora mnie wtedy komentowala juz sie nie odzywa (co sie z nimi stalo?).

Czytalam sobie dzis o tych wszystkich rzeczach ktore wtedy robilam, ludziach z ktorymi sie spotykalam, juz ich nawet nie pamietam… Czy ja chodzilam kiedys do Cafe en Seine  z Jamie’m, czy faktycznie pelno bylo na ulicach przyjezdnych bez znajomosci jezyka, szurajacych walizkami na kolkach, szukajacych pracy, czy kiedys dzielilam mieszkanie z para – wyglada na to ze tak 😉 To wszystko jest na stronach bloga i przypomina mi ze owszem, tak bylo. Jakies wina wspominam za ktorymi szalalam, jakies filmy, teraz ledwo kojarze o so chozi 🙂

Nie wiem czy Wy tez tak macie ale ja szybko zapominam. Przeszlosc nie ma wplywu na nic, nie ma sensu wspominanie ani zalowanie, ani rozplywanie sie nad czym co sie juz stalo. Liczy sie terazniejszosc i przyszlosc. Ale fajnie jest poczytac o sobie samej sprzed ilus tam lat 🙂