Powroty do lektur z dzieciństwa i wczesnej młodości bywają bardzo interesujące (oczywiście o ile minęło sporo czasu, im więcej, tym lepiej). Nie tylko bowiem świat się zmienia, ale i my sami. Nabieramy doświadczeń życiowych, uczymy się różnych rzeczy, zmieniamy opinie i poglądy. Dorastamy po prostu. Lubię sięgać do książek, które dawno temu lubiłam czytać i …
Tag: Książka
Trzech panów Ripley
W poprzednim poście opisywałam fatalną ekranizację książki, to teraz dla odmiany o dwóch bardzo dobrych, choć też różnych od książkowego oryginału. Mowa o Utalentowanym panu Ripley, autorstwa niezbyt chyba znanej w Polsce Patricii Highsmith. Jej twórczość poznałam dzięki filmowi Strangers on the Train Alfreda Hitchcocka (Nieznajomi z pociągu). To była pierwsza powieść utalentowanej Patricii, która …
Pisarze powiązani z Oxfordem
Kiedy byłam dzieckiem w czasach komuny, na książki, szczególnie te dobre, się polowało. Moja mama miała znajomą, której koleżanka pracowała w księgarni, więc kupowaliśmy książki spod lady. Pewnego dnia owa znajoma przyniosła 3 grube tomiszcza powieści, która ponoć schodziła jak ciepłe bułeczki. Miałam wtedy około 11 lat i okropne, posępne okładki z nieładnymi ilustracjami jakoś …
Pesymistyczna lektura nie do poduszki.
Może pamiętacie, że od kiedy założyłam konto na Legimi, prawie wyłącznie słucham audiobooków. Kiedy jadę do pracy, kiedy spaceruję, kąpię się czy po prostu siedzę sobie na fotelu z kotem na kolanach. Nie tylko tych czytanych przez lektorów słucham, ale i przez automat do czytania tekstu, jakkolwiek się to fachowo nazywa. Jeszcze przed świętami wysłuchałam …
Matt Haig czyli czas i wszechświaty równoległe
Matt Haig to kolejny autor, którego "odkryłam" dzięki Legimi. Do tej pory wysłuchałam dwóch jego powieści: Biblioteka o Północy i Jak zatrzymać Czas. Obie nie są specjalnie odkrywcze, wręcz przeciwnie, poruszają tematy będące już wielokrotnie ukazane w książkach, filmach, serialach czy nawet opracowaniach naukowych. Pierwsza powieść opowiada mianowicie o wszechświatach równoległych, a druga o nie …
Dublinia pisze 