Nie wiem jak Wam ale mnie zdarza sie siegnac po film tylko dlatego ze jego akcja dzieje sie w jakims miejscu w ktorym bylam lub gdzie chce pojechac, zeby sobie powspominac albo przygotowac do wyjazdu. I czasem nawet jakis gniot typu Vicky Christina Barcelona (sorry Woody kocham Cie ale wybacz, zmasciles 😉 ratuje sie wlasnie pieknym ukazaniem miasta i lokalnego kolorytu.

Wiec wzielam sie wczoraj za „When in Rome… „A trzeba bylo poczytac recencje wczesniej, zaoszczedzilabym sobie 1.5 godz totalnego badziewia. Tylko dlatego nie wylaczylam go po 15 min ze akurat cwiczylam na trainerze i nie chcialam wypadac z rytmu. Rzymu tam tyle co kot naplakal, za to jest pracoholiczka ktora z powodu pewnej przepowiedni zwiazanej z fontanna jest przesladowana przez, ze sie po angielsku wyraze, bunch of freaks. Ani to zabawne ani nic, nie wiem co tworcom przyswiecalo i kto w ogole finansuje takie “dziela”?

A dzis rano nie wiedzialam co robic – jechac gdzies czy zadzwonic do Patricka i jak Samantha powiedziec : Come over and do me.
A potem przypomnialam sobie ze on pracuje do piatej a mnie sie nie chce odstawiac calej procedury pokazanej przez Brigdet Jones w filmie (“be gorgeous!”) i wole spiac wlosy w kitke, wrzucic aparat do plecaka i sie gdzies powloczyc.

Alex polecila mi zamek i ogrody w Castlepollard (za Mullingar). Kiedy wyjechalam zaczelo kropic, potem lac, przed Mullingar doslownie wpadlam w sciane deszczu. Ale i tak bylam pewna ze kiedy dojade to wyjdzie piekne slonce co sie sie oczywiscie stalo.

Zamek, czy raczej dwor Tullynally jest w posiadaniu tej samej rodziny od XVII w. Czesc pomieszczen jest udostepniona dla zwiedzajacych ale tylko dla grup i to po wczesniejszym uzgodnieniu terminu. Ale to co przyciaga turystow to nie wnetrza ale przepiekne ogrody, jeziora i las zajmujace okolo 12 ha.

Po kupieniu biletu za 6 e u lekko znudzonej pani wchodzi sie przez brame i bierze gleboki oddech, tak oszalamiajacy jest nagly widok ogromnej zielonej przestrzeni z gorami w tle. Mialam to szczescie ze bylam chyba jedyna zwiedzajaca (a przynajmniej nie natknelam sie na nikogo oprocz pracownika) moglam wiec rozkoszowac sie cisza przerywana tylko buczeniem owadow i wdychac zapach wilgotnej roslinnosci.

Caly teren jest bardzo naturalny i lekko dziki, ale widac ze nie jest to wynik zaniedbania ale wrecz przeciwnie – celowe dzialanie. Sciezki prowadza czasem po takich zaroslach ze az strach jak cos szelesci w krzakach 😉  W przeciwienstwie do np Powerscout nie  ma tu spektakularnych fontann czy rzezb ale wszystko wydaje sie byc podporzadkowane przyrodzie, wiec  jak pojawia sie jakas fontanka czy rzezbka to malutka, nawet trudno dostrzegalna a przez to urocza.
O malo co a przeszlabym obok postaci kobiety tak ukrytej pod zywoplotem ze az niewidocznej.

A podnoszac wzrok odkrylam te oto twarz na pniu drzewa.

Kolejna niespodzianka – lamy.

I oryginalna ozdoba stawu:

Zawsze jak sobie spaceruje po wlosciach – niestety cudzych 😉 przenosze sie wyobraznia w przeszlosc i zastanawiam sie jakby wygladalo moje zycie gdybym zyla w czasach Jane Austen – pewnie snulabym sie po ogrodzie z ksiazka w rece marzac o panu Darcy’m czy Wickhamie… ale to tylko majac nascie lat bo w moim wieku owczesna kobieta byla przewiedla matrona i zajmowala sie jak juz to swataniem corek 😉 No chyba ze byla na tyle pechowa by nie wyjsc za maz i przypadl jej smutny los wysmiewanej starej panny.

Zdjecia nie oddaja urody parku bo niestety nowy aparat KMZ robi nie za ladne fotki – przepraszam Skarbie, moze go trzeba jakos poustawiac.
Prosze wiec uwierzyc na slowo ze warto tam pojechac, trzeba tylko uwazac na mijane po drodze Whitehall – o Boze jak tam cuchnie gnojowka!