Dalszy ciag realizowania mojego szczytnego planu zobaczenia tak wielu filmow nominowanych do tegorocznych Globow i Oscarow (przynajmniej w glownych kategoriach) ile zdolam.
Kolejne 3 oparte sa na faktach.
„Trumbo” – przyznam ze gdyby nie oscarowa nominacja dla Bryana Cranstona w kategorii: najlepszy aktor pierwszoplanowy, pewnie nigdy bym o tym filmie nie uslyszala. Obraz opowiada o karierze swietnego hollywoodzkiego scenarzysty Daltona Trumbo, ale skupiony jest glownie na sprawie jego sympatii komunistycznych i w rezultacie znalezienia sie na slynnej czarnej liscie.
Kazdy kto choc troche interesuje sie Hollywoodem na pewno kojarzy Komisje do badania dzialalnosci antyamerykanskiej ktora miala za zadanie ujawnic osoby nalezace do partii komunistycznej, co bylo rownoznaczne ze szkodzeniem panstwu. 10 przedstawicieli srodowiska filmowego odmowilo zeznan przed komisja co praktycznie oznaczalo przyznanie sie do bycia komunista. Ukarano ich za to grzywna i karami od 6 do 12 miesiecy wiezienia. Na tym jednak sie nie skonczylo gdyz owi buntownicy (jak i wielu innych aktorow, rezyserow i scenarzystow, miedzy innymi Charlie Chaplin) zostali umieszczeni na czarnej liscie i nie byli zatrudniani.
Dalton Trumbo spedzil w wiezieniu 11 miesiecy a potem wyjechal z rodzina do Mexico City. Ukrywajac sie pod pseudonimem wciaz pracowal miedzy innymi dla producenta filmow klasy B. Napisal tez scenariusz do „Rzymskich Wakacj” ktorego „autorem” zgodzil sie zostac kolega Trumbo w zamian za 20% gazy. Skonczylo sie to tak ze film dostal Oscara za scenariusz (dopiero po smierci autora oficjalnie przyznano mu „poprawiona” statuetke z jego nazwiskiem). Rowniez scenariusz do „The brave one” napisany pod pseudonimem zdobyl Oskara.
Dopiero lata 60te przyniosly odwilz. Kirk Douglas, gwiazda filmu „Spartacus”, uparl sie by prawdziwe nazwisko scenarzysty znalazlo sie w napisach koncowych, rowniez slynny rezyser Otto Preminger postapil tak samo kiedy Trumbo napisal dla niego film wojenny „Exodus„.
Moze to nie brzmi jak interesujacy material i przyznam ze nie spodziewalam sie niczego porywajacego. Ale mylilam sie – film jest zaskakujaco wciagajacy, bez dluzyzn, dobrze napisany, a rola Cranstona po prostu rewelacyjna. Jego Trumbo jest niesamowicie inteligentny, elokwentny, pelen godnosci nawet w takich sytuacjach jak upokarzajace pierwsze momenty w wiezieniu. Niestety w domu apodyktyczny, przyjmujacy za cos normalnego ze wszyscy sie podporzadkuja kazdej sytuacji do ktorej doprowadzi jego postepowanie. Piekna jest jego przemowa na koncu, kiedy nie potepia nikogo, nie skarzy sie, ale uwaza ze wszyscy byli ofiarami systemu. Film zainteresuje glownie wielbiecieli historii kina, a zwlaszcza Hollywoodu. Przewijaja sie przez niego znane postaci np Hedda Hoper, John Wayne, wspomniany Douglas. Ogladnelam z duza przyjemnoscia choc nie uwazam ze moge powiedziec: wow, musicie to zobaczyc. Nie kazdemu taka tematyka przypadnie do gustu, do mnie trafila.
„Spotlight” przypomina kino zaangazowane lat 70-tych, kiedy jednostka czy zespol ludzi trafial na jakas afere i ja rozpracowywal („Wszyscy ludzie prezydenta„, „Trzy dni kondora„) To jest kino gadane – nie przegadane – tu nie ma zadnego przerywnika gdzie nie slychac dialogu, tu sie mowi caly czas i zadna linijka tego tekstu nie jest niepotrzebna. Film opowiada o sledztwie prowadzonym przez dziennikarzy bostonskiej gazety Boston Globe dotyczacego molestowania seksualnego nieletnich przez ksiezy. Poczatkowo wydaje sie ze chodzi o pojedyncze przypadki ale okazuje sie ze skala pedofilii w samym tylko Bostonie jest ogromna, a dodatkowo jest tajemnica poliszynela. Sama nie wiem co jest w tej historii najgorsze – to ze ksieza molestowali dzieci, czy to ze kosciol skrzetnie to ukrywal i zamiatal pod dywan, to ze tylu ludzi o tym wiedzialo – prawnicy, dziennikarze, policja – i z obawy przed wladza i autorytetem kosciola nic nie robilo, czy wreszcie to ze same rodziny poszkodowanych nie reagowaly z powodu szacunku dla tej instytucji. Jest taka scena kiedy ofiara, juz dorosly czlowiek, mowi reporterowi ze proboszcz przyszedl do jego matki i przyznal ze ksiadz z parafii molestowal jej syna, ale prosil o nienaglasnianie sprawy. Reporterka pyta: I co zrobila mama? On na to – Poczestowala go ciasteczkami.
Bardzo dobry film ktorego bohaterem jest sledztwo, nic tak naprawde nie wiemy o zyciu prywatnym ludzi ktorzy je prowadza bo to nie jest najwazniejsze. Swietnie zagral Mark Ruffalo, a w ogole to Liev Schreiber swietnie wyglada w zaroscie, jest prawie przystojny 😉 To meskie kino, jedna kobieta w zespole i jakies niewazne epizody.
„Big Short„ to film rownie przerazajacy ze wzgledu na tematyke i wnioski z niego plynace. Opowiada o kryzysie ekonomicznym jaki zaczal sie w Stanach od krachu rynku nieruchomosci, a wlasciwie to o kilku ludziach ktorzy go przewidzieli i wykorzystali by na tym zarobic. Jest ciekawie zrealizowany, na przyklad raz za jakis czas pojawiaja sie przerywniki w ktorych jakas celebrity objasnia skomplikowane terminy gieldowe.
A co jest straszne? To ze ludzie sa tak zalosnie pazerni, mam 30 milionow, nie wystarczy, chce wiecej zeby miec kolejny jacht czy wille, niewazne jakim kosztem, niewazne ze gospodarka sie wali, wazne ze ja na tym zarobie. Pracownicy bankow ktorzy udzielaja pozyczek hipotecznych bez naleznego sprawdzenia kredytobiorcy, byle miec bonusy, sami klienci ktorym jeden dom ne wystarcza, musza miec 5, ludzie z agencji ktorzy sprzedaja domy i ciesza sie wlasciciel musi sprzedac nieruchomisc bo nie ma pieniedzy na splaty kredytu, bo bedzie go mozna z korzyscia sprzedac jeszcze raz. Odrazajacy konsumpcjonizm. Jedyna osoba ktora pokusi sie o refleksje nad ta sytuacja i przypomni ze kryzys pozbawi pracy i dachu nad glowa tysiace ludzi, jest Ben grany przez Brada Pitta. Zauwazam od razu ze to drugi film Brada jaki wspolprodukowal, gdzie gra niewielka role tego sprawiedliwego, glos moralnosci (druga produkcja to oczywiscie „Zniewolony”)
Wspomne jeszcze ze gdyby dawano Oscary za najgorsze fryzury aktorow to Big Short dostalby go na pewno.
Dublinia pisze 