Kiedy bylam w Budapeszcie, C. wyladowal na krotko w szpitalu z podejrzeniem kamieni nerkowych (o czym mi zreszta nie chcial powiedziec zeby „nie psuc urlopu”) Pojechal tam prosto z pracy i kiedy dowiedzial sie ze musi zostac, odparl ze nie zostanie bo w domu ma dwa koty ktore trzeba nakarmic. Puszczono go wiec na popoludnie i wrocil ponownie wieczorem, zalatwiwszy na szybko pet-sittera (ojca). Pielegniarka ktora pobierala mu krew zapytala: Ah, you are the guy who lives with two cats? Wiesci jak widac szybko sie rozeszly 😉 C. musial jej pokazac zdjecia kotow i zobaczyc jej pociechy (nadmieniajac jednoczesnie ze nie mieszka tylko z kotami ale tez i z dziewczyna – jakby to bylo cos podejrzanego facet i dwa koty 😉

Tak czy siak wrocil do domu przede mna. Wiesci ze szpitala byly takie ze podczas skanu odkryto cos na jednej nerce czemu trzeba zrobic biopsje. A w zeszly czwartek dowiedzielismy sie to sa zmiany nowotworowe i w poniedzialek bedzie operacja usuniecia nerki. 

Na szczescie jest to postac niezlosliwa, bez przerzutow i nefrektomia to zabieg calkowicie likwidujacy problem. Naturalnie ja bylam w totalnym szoku bo jak juz pewnie pisalam, pochodze z rodziny wolnej od wszelkich tego typu przypadlosci i od strony ojca i matki. W moim drzewie genealogicznym – o ile moge siegnac w przeszlosc – nigdy ani raka ani innych powaznych i genetycznych chorob nie bylo. Mama pochodzi z familii kwekajacej ale zdrowej, ojca krewni ponizej 90tki nie schodza i tez nic im nie dolega (oczywiscie byly przypadki wykonczenia sie na wlasne zyczenie, np alkoholizm). W szpitalu ODPUKAC nigdy nie bylam jako pacjent. Odwiedzalam raz, pietnascie lat temu, szpital jak z horroru, z odpadajacym tynkiem, ludzmi lezacymi na korytarzu, nieprzyjemnym personelem. Ciezko mi bylo przyjac do wiadomosci ze to sie dzieje. A swoja droga, jak pozniej zartowalismy (bo humor moi drodzy jest dobry na wszystko) to wzielam sobie mlodszego o 5 lat faceta zeby byl jeszcze na gwarancji a tu kolana ma juz po kontuzjach, zeby z problemami, a teraz to. A pozniej wspominalam mu ze wiele osob  w moim wieku ktore znam, nie mialy nigdy problemow zdrowotnych a ich dzieci maja, czy to nasze pokolenie jest silniejsze czy co? A on na to: tak, moje pokolenie jest slabsze niz twoje…No kurna co on sobie mysli, ze jest miedzy nami pokoleniowa roznica 😉 marne 5 lat 😉

Ale wracajac do tematu- tempo bardzo szybkie. C. nie ma ubezpieczenia prywatnego a nasluchalam sie ze na wszystko sie czeka dluzej jesli sie nie ma – no chyba ze z tego typu przypadkami idzie ekspresowo. W poniedzialek operowano o 12stej a juz o siodmej moglismy go odwiedzic – ja z jego rodzicami. Szczerze – bylam zaskoczona jak dobrze wygladal (o ile mozna dobrze wygladac podlaczonym do roznych rurek i swiezo po wybudzeniu z narkozy) bo w glowie wyobrazilam sobie gorzej. Rozmawial ze mna niecala godzine, nie chcialam go dluzej meczyc. Drugiego dnia juz napisal mi cos na FB wiec wiedzialam ze dochodzi do siebie i rzeczywiscie – kiedy podjechalam po pracy zastalam go z iphonem w rece, sluchajacego muzyki, juz bez wiekszosci rurek i calkowicie przytomnego. Bardzo duzy postep w ciagu zaledwie 24 godzin (operacja byla przeprowadzana metoda laparoskopowa co wyraznie skraca czas rekonwalescencji).

Wspomne na marginesie ze szpital jest duzy i nowoczesny. C. ma osobny pokoj z lazienka, telewizorem, wi-fi, radiem. Klinicznie czysto oczywiscie. Wszyscy bardzo mili o czym mi wiele razy mowil juz wczesniej. Pielegniarki zagladaja co chwila czy czegos nie trzeba, usmiechniete. A moze wody, a moze soczku…Doktor ktory go operowal ma interesujace poczucie humoru – przed zabiegiem powiedzial mu: no, a teraz butelka chianti i nereczka, lunch w stylu Hanibala Lectera. A podczas pierwszego obchodu: musze panu cos powiedziec…wycielismy te zdrowa! zartowalem! 

Dzis jest juz – albo dopiero – trzeci dzien od operacji i C. sam wstaje i chodzi, odloczono go od cewnika. Rzecz jasna jest jeszcze bol i zmeczenie, nudnosci, brak apetytu, poza tym narzady w srodku musza sie – ze sie lopatologicznie wyraze – ulozyc i rozruszac od nowa. Ale doslownie z kazda godzina jest lepiej. Doktor ktory akurat odwiedzal go kiedy tam siedzialam, powiedzial ze operacja przebiegla podrecznikowo, C. dochodzi do siebie szybciej niz przewidywali i w piatek, najpozniej w sobote go wypisza. Po okolo 2-3 tygodniach powinien bez problemu wrocic do pracy choc oczywiscie oszczedzac sie trzeba co najmniej kilka miesiecy, glownie nie dzwigac nic i nie forsowac sie. 

Koty sa bardzo przejete ze C. nie ma w domu. Kiedy przyjezdzam sama obserwuja mnie podejrzliwie z okna, a kiedy wchodze obwachuja i pytaja wzrokiem: cos ty z nim zrobila? gdzies go wywiozla malpo jedna? Killer uwielbia kiedy C. go tarmosi bo trudno to nazwac glaskaniem. Kladzie sie w tym celu na jedynym dywanie jaki jest w domu – w sypialni – wczepia sie w niego pazurami i czeka na parominutowe tarmoszenie. Mamusia tak nie umie i Killer jest zniesmaczony.

A na koniec madra rada cioci Dublinii – dbajcie o siebie. 30% przypadkow raka nerki ma zwiazek z paleniem papierosow. C palil zanim mnie poznal i powiedzialam – albo ja albo palenie – moze nie paczke za paczka ale jednak. Nikt nie stwierdzi czy jesli chodzi o niego mialo to zwiazek z choroba ale moze mialo? I wiem ze tak, na cos trzeba umrzec, inni pala pija i zyja, inni o siebie dbaja a i tak maja raka. Owszem, i tak jest. Ale nie trzeba zwiekszac szans dla tego scierwa raka albo innego chorobska. Zyjcie zdrowo, nie palcie, pijcie umiarkowianie (abstynencja tez nie jest dobra), nie jedzcie swinst. Nie przesadzajcie ze sloncem. Ruszajcie sie, nawet spacer wystarczy. Nie stresujcie sie bo stres to cichy zabojca. A jesli macie w rodzinie przypadki nowotworu, badajcie sie regularnie. Nie lekcewazcie swojego zdrowia bo kiedys moze byc za pozno.