Tydzień temu 2 noce i półtora dnia spędziłam w kraju przodków, kontynuując wstawianie implantu zębowego (precyzuję że zębowego bo w pracy podejrzewano mnie o robienie sztucznego biustu 😉

Tradycyjnie zaczęło się wizytą w rzeźni czyli na lotnisku w Katowicach-Pyrzowicach, które mogłoby sobie dorabiać po godzinach jako dekoracje filmowe do filmów o rzeźni właśnie. Tym razem paszporty sprawdzały panie a nie panowie, ale z równie marsowymi minami i ściągniętymi brwiami. Zaprawdę na  polskiej granicy czuję się jakbym wkraczała podczas komuny do państwa bloku wschodniego z kraju zgniłego kapitalizmu. Zawsze tak długo bada się mój paszport i coś wklupuje do komputera i tak jestem podejrzliwie oblukana że już wyobrażam sobie jak się mnie zaprasza na kontrolę osobistą i jedna z tych pań ręką przyobleczoną w gumową rękawicę sprawdza czy nie przewożę narkotyków w odbycie.

No ale w końcu można odetchnąć – paszport zostaje mi oddany choć z wciąż ponurą miną. Na moje „dziekuję” nie słyszę odpowiedzi.
Nocowałam ponownie w mieszkanku wynajętym przez airbnb, które mogę nazwać domem zgodnie z powiedzeniem że dom twój jest tam gdzie twój telefon łączy się automatycznie z siecią wi-fi. Ponieważ wizyta u dentysty jest o ósmej rano dnia następnego, mam przy sobie złotowki żeby zaopatrzyć się w kiosku w bilety tramwajowe.

Rankiem pani w kiosku rzecz jasna pyta o drobne. Jakżeby inaczej. Tak mi się od razu przypomina serial IT Crowd, w którym pracownicy od IT odbierając telefon od razu mówili: Have you tried turning it off and on again? Sprzedawcy w polskich sklepach wyklepują formułką o „maniu” drobnych.
I to nie żebym kupowała za 2 złote i płaciła banknotem 50-złotowym – kwota ogólna wynosi 32 złote. Pani drobne ma więc z westchnieniem wydaje mi resztę. A skoro drobne miała to czemu pytała czy ja mam?

Przed samym wyjazdem ktoś posługując się moim numerem karty ściągnął mi z konta około 500 euro, wyłapał to od razu bank, zadzwonił, kasę oddał ale kartę zablokował a nowa do mnie nie dotarła na czas. Miałam więc kartę kredytową ale chciałam głównie płacić gotówką, więc teksty o drobnych słyszałam prawie na każdym kroku.

Już dawno nie byłam w Polsce – a do tego na Śląsku – w upały. Niestety powoduje to jeszcze większe stężenie zanieszczeń i powietrze po prostu widziałam, pokrywało szarym pyłem wszystko wkoło. O problemach z oddychaniem i zapchanym nosie, a do tego chrypce przy której brzmiałam jak Chris Rea nawet nie wspomnę. Jak ludzie tam mogą żyć to ja nie wiem. Nie wiem jak ja tam kiedyś żyłam.

Przed Rialtem omal nie przejchał mnie rowerem pan który zakrzyknął – przepuści piekna pani dziada z Pisu – a jak się usunełam to jeszcze dodał – dużo miłości życzę. Poszłam na super zupkę i Campari do ulubionej knajpki 8 stolików, obok siedziały dwie kobiety tak w granicach 35 lat. Jedna z nich opowiadała coś drugiej, w pewnym momencie usłyszałam: „i wtedy spotkałam Jezusa, i powiedziałam mu tak. Moje życie się zmieniło od kiedy wpuściłam Jezusa do swojego życia”. Zastanawiam się czy o tego Jezusa co umarł na krzyżu jej chodziło czy o jakiegoś seksownego brazylijczyka spotkanego w nocnym klubie. 

Z nudów zobaczyłam cały nowy serial Safe na Netflixie, w którym główna rolę gra Michael C HAll czyli słynny Dexter (uwielbiany przeze mnie) a do tego twórcą serialu jest Harlam Coben, jeden z moich ulubionych autorów kryminałów. I rozczarowałam się bo niby niezły ten serial, nie nudził, ale jednak czegoś zdecydowanie mu brakowało i jest absolutnie do zapomnienia. Tak 6 na 10. Jak już o serialach to okrutnie się też rozczarowałam Alienistą (Netflix) przez którego przebrnęłam tylko przez uwielbienie do wampirzych kłów Luke’a Evansa (które widać było tylko w jednym odcinku).

Kolejna i ostateczna wizyta w klinice czeka mnie początkiem czerwca. Miło będzie po półrocznym okresie czekania znów mieć wszyskie zęby na miejscu 😉