Nie wiem, czy o tym pisałam, ale kiedyś myślałam o karierze artysty malarza i miałam zamiar iść do liceum plastycznego, a potem kontynuować naukę na studiach wyższych w tym kierunku. Ale stwierdziłam, że jednak lepiej piszę, niż maluję, żadnym Pisassem nie będę, a interesowało mnie albo bycie bardzo dobrą i cenioną, albo nic. Rysowanie i malowanie w końcu odeszło w niepamięć, ale malarstwem interesuję się do dziś i chętnie chodzę na wszelakie wystawy (o ile nie jest to sztuka współczesna, z której nie kumam prawie nic).

Będąc w Londynie odwiedziłam Galerię Narodową, do której wejście jest darmowe (jak do prawie wszystkich muzeów w Londynie), polecam jednak zarezerwować bilet online, by ustawić się w krótszej kolejce. O dziwo, tłumów nie ma, można więc delektować się spokojnie obrazami. Wiedziałam mniej więcej, co znajduje się w zbiorach galerii, ale i tak byłam oszołomiona tymi wszystkimi Tycjanami, Rubensami, Rembrandtami i innymi mistrzami, a parę dobrze znanych mi ze zdjęć obrazów aż mi dech zaparło, kiedy zobaczyłam je na żywo. Żadna reprodukcja, żadne zdjęcie nie oddzadzą tego, co obcowanie ze sztuką, że się tak wyrażę, twarzą w twarz.

View this post on Instagram

A post shared by Ewa Studzinska (@ewita101)

W środku można robić zdjęcia bez flesza, więc radośnie pomykałam po salach fotografując te obrazy, które zwróciły moją szczególną uwagę, niekonieczne są one tymi najwartościowszymi i najbardziej znanymi. Miałam też potem świetną zabawę, komponując posty na instagramie, przedstawiające najbardziej przyciągających uwagę panów i wszystkie pieski, jakie występują na płótnach.

View this post on Instagram

A post shared by Ewa Studzinska (@ewita101)

Niestety, jedyny w kolekcji Vermeer, którego dzieła kocham, jest obecnie wypożyczony do Rijksmuseum w Amsterdamie, tak jak i zresztą nasz z Galerii w Dublinie. To mi uświadomiło, że w Rijksmuseum otwiera się największa w historii wystawa obrazów Mistrza, obejmująca 28 z 35 dzieł, które przetrwały do dzisiejszych czasów. Od razu sprawdziłam, czy są jeszcze na to bilety i udało mi się kupić jeden na 22 Maja, na 16.30. Wskoczę więc rano w samolot, polecę na wystawę, a o 22.00 tego samego dnia wróce do domu.

Wracając jednak do galerii w Londynie – naprawdę jest co podziwiać. Duże wrażenie robi dzieło Leonarda Da Vinci „The Virgin on The Rocks” – „Madonna w grocie„. Powstały dwie wersje tego obrazu, bardzo do siebie podobne. Pierwsza znajduje się w Luwrze. Namalowanie obrazu zleciło artyście Bractwo Niepokalanego Poczęcia NMP. Z powodu sporu o kasę (Leonardo i jego uczniowie zażądali więcej pieniędzy, niż było to ustalone), obraz sprzedano królowi francuskiemu. Druga wersja, która wisi w Londynie, wzbudziła kiedyś sporo kontrowersji dotyczących autorstwa, bo niektórzy znawcy twierdzili, że jest on dziełem ucznia malarza. Na podstawie szczegółowych badań i prześwietleń rentgenem wykazano, że to jednak Da Vinci jest głównym twórcą.

Van Gogh też robił wiele wersji swoich obrazów, takie na przykład Słoneczniki powstały aż w 11-stu, choć te najbardziej znane to trzy – jedna jest w Londynie, druga w Monachium a trzecia w muzeum Van Gogha w Amsterdamie. W zeszłym roku Słoneczniki z galerii londyńskiej zostały oblane zupą pomidorową przez pieprzone aktywistki klimatyczne. Całe szczęście, że wart 84 miliony dolarów obraz był pokryty szkłem i uszkodzeniu uległa jedynie rama.

Obraz poniżej zwrócił moją uwagę urodą damy. Od razu rozpoznałam rękę Thomasa Gainsborough, a kobieta to wybitna aktorka Sarah Siddons. Pani Siddons była też celebrytką swoich czasów, ikoną mody i obiektem platonicznych westchnień podkochujących się w niej mężczyzn, choć cała jej kariera przebiegła bez żadnych obyczajowych skandali. Wycofała się ze sceny po sześdziesiątce – jak pisali jej ówcześni, szybko dopadła ją starość i nadwaga.

Ponieważ bardzo lubię twórczość Thomasa Gainsborough, poniżej kolejny z jego obrazów – Mr and Mrs William Hallett (The morning walk). Owi piękni ludzie to William Hallett i Elizabeth Stephen, oboje w wieku 21 lat, świeżo przed ślubem. Para odziedziczyła fortuny po swych rodzicach, były one z pewnością spore, skoro William, hazardzista i biznesowy nieudacznik, nie zdążył wszystkiego przepuścić za życia, które zakończył mając 78 lat.

Bohaterka obrazu Renoira to Misia Sert, kobieta, o której można by napisać książkę czy serial (o ile już jakieś nie powstały). Maria Zofia Olga Zenajda Godebska urodzona w Carskim Siole, była córką polskiego rzeźbiarza Cypriana Godebskiego. Misia interesowała się muzyką i sztuką, a dzięki swym znajomościom z malarzami i artystami stała się jedną z najbardziej znanych kobiet belle epoque. Pierwszy mąż, polski imigrant Tadeusz Natanson, był działaczem politycznym i socjalistą, a także założycielem pisma o sztuce. Oboje przyjmowali u siebie ludzi takich jak Proust, Renoir czy Monet. Drugim mężem został magnat, a trzecim kataloński malarz. Z ostatnim mężem i jego kochanką żyła w tzw menage a trois. Była też przyjaciółką i najprawdopodobniej kochanką Coco Chanel, lecz głównie muzą i patronką artystów, również tematem ich obrazów.

Autorką poniższego autoportretu jest Elizabeth Vigee Le Brun, uznana malarka z przełomu XVIII i XIX wieku, członkini akademii sztuk pieknych w 10 miastach, ulubienica europejskich arystokratów. Madame Le Brun stworzyła 660 portretów i 200 krajobrazów, znajdują się one głównie w prywatnych kolekcjach, ale i w prestiżowych muzeach i galeriach jak Luwr, Ermitaż i MMA w US.

Kolejny obraz wpadł mi w oko z powodu ukrytego humoru. To część serii pięciu płócien autorstwa Williama Hogartha, moralizującego o konsekwencjach małżeństwa nie z miłości, a dla pieniędzy. Piąty obraz pokazuje scenę dziejącą się w przybytku, który wynajmował pokoje parom spotykającym się w celach seksualnych. Widzimy tu męża, który razem z policją wpadł do pokoju, żeby przydybać niewierną żonę. Kochanek zdołał zranić mężczyznę i właśnie ucieka przez okno.

Kolejna piękna kobieta, namalowana przez Marca Nattiera – Manon Baletti. Dziewczyna była w trzyletnim związku z samym Casanovą, dzieląc z nim mieszkanie i przymykając oczy na jego niezliczone romanse. Kiedy Casanova został aresztowany, Manon sprzedała swe brylantowe kolczyki by mógł wyjść za kaucją. Wreszcie poszła po rozum do głowy i rzuciła kochanka, wychodząc za mąż za dużo starszego od siebie mężczyznę.

Poniżej jest fragment większego obrazu pt An experiment on a bird in the Air Pump. Fragment, bo tematyka bardzo mi się nie podobała. Eksperyment polega na wyssaniu powietrza ze szklanego pojemnika, gdzie znajduje się ptak. Mimo okrucieństwa i obojętności wobec ptaszka, nie mogłam nie podziwiać gry światła oraz niesamowicie wiernego oddania postaci, przez co obraz wygląda jak fotografia.

Poniżej fragment obrazu The execution of Lady Jane Grey autorstwa Paula Delaroche. Obraz ma prawie 3 metry na 3 i robi duże wrażenie. Spędziłam siedząc przed nim dobre dziesięć minut, a potem jeszcze do niego wróciłam. Scena przedstawia egzekucję jednej z żon Henryka VIII, która wygląda jak biały anioł na czarnym, ponurym tle. Starszy mężczyzna asystuje jej z troską i uczuciem. Dużo jest w tej scenie bólu i nieuchronne widmo śmierci aż przytłacza widza.

Kolejny obraz w mojej prywatnej kolekcji ulubionych to The Umbrellas (Parasolki) Renoira. Scena przedstawia paryską ulicę pełną przechodniów, których dopadł wiosenny desczyk. Bije z niego radość i beztroska, w przeciwieństwie do scen z egzekucji.

Ostatnie dzieło to obraz, który chętnie powiesiłabym u siebie w pokoju. Emanuje ogromnym spokojem, sielanką wręcz, prawie czuje się ciepło zachodzącego słońca i słyszy cichy gwar głosów i szum wody. To A Landscape at Suset autorstwa Claude’a Josepha Vernet. Scena wydaje się wręcz nierealna, co jest spotęgowane przez wyimaginowany krajobraz.