Nasz nowy irlandzki Bank Holiday, czyli poniedziałek wolny od pracy, przypadający na 6go Lutego, uczciłam bodajże już siódmą wizytą w Londynie. Pokój w ulubionym Travelodge na Liverpool Street udało mi się kupić podejrzanie tanio na 3 noce, potem okazało się, że trafiłam na specjalny deal z okazji Black Friday. Tym razem byłam w Londynie sama, choć udało mi się spotkać z koleżanką nie tylko blogową Ditą vel Kat z bloga Kat in the North.

Nie obyło się bez drobnych problemów, bo jak może nie każdy wie, w UK non stop ktoś strajkuje, a w dzień mojego przyjazdu wypadło na pociągi. Lądowałam tym razem w Stansted, skąd pociągi do centrum jeżdżą często i w miarę szybko. Ale z powodu strajku musiałam zarezerwować bilet na autobus, który miał odjeżdżać o dziesiątem wieczorem. Myślałam w swej naiwności, że po pierwsze skoro bilet mam na konkretną godzinę, to mam też zagwarantowaną jazdę, a po drugie że jak pociągi nie jeżdżą, to się podstawi więcej autobusów. W obu przypadkach nie miałam racji.

Na szczęście siedziałam na samym końcu samolotu, więc wyszłam jako jedna z pierwszych i od razu pogalopowałam na przystanek, bo lot był opóźniony i miałam tylko 10 minut na dotarcie na czas. Na przystanku kłębił się już tłumek i rzecz jasna każdy miał bilet, ale tylko cześć weszła do środka. Musiałam więc czekać pół godziny na kolejny bus i do hotelu dotarłam po północy

Nie miałam w planie żadnych większych atrakcji. Chciałam tylko pospacerować po Londynie, bez konieczności korzystania z metra i robić zdjęcia. Ale w niedzielę rano poszłam spontanicznie do Galerii Narodowej, o czym napiszę osobnego posta, tak olśniła mnie wystawiana tam kolekcja. Odwiedziłam też dużą liczbę kościołów i katedr, bo choć jestem ateistką, to zawsze mnie one interesują z powodu architektury i historii.

Polecam zajrzeć do kościoła All Hollows by the Tower (przy Tower of London), który uchodzi za najstarszy w mieście. Zbudowano go w 675 roku, ale z oryginalnego budynku zachowało się tylko łukowe przejście. Później budynek rozbudowywano i przebudowywano. Z powodu bliskości do Tower, to tam odbywały się pogrzeby wielu osób, które straciły głowy w egzekucjach. Podczas wielkiego pożaru w 1666 roku budowla przetrwała, bo admirał Penn postanowił wysadzić okoliczne domy i tym sposobem kościół nie zająl sie ogniem. Z jego wieży obserwowano zresztą jak Londyn płonie. Niestety świątynia została poważnie uszkodzona podczas bombardowania w czasie II wojny światowej, a w latach 50-tych XX wieku odbudowana.

Najciekawsze rzeczy, jak dla mnie przynajmniej, znajdują się na dole w niewielkim muzeum. Jest tam fragment świetnie zachowanej podłogi mozaiki z rzymskiego domu z II wieku, który kiedyś stał się na miejscu kościoła. Jest tam też kilka innych rzymskich artefaktów, wykopanych w pobliżu podczas prac archeologicznych, choćby trzy kamienie nagrobne z wyrażnymi inskrypcjami. Na dużej makiecie 3D przedstawiono rzymskie Londinium. W krypcie natomiast jest się ołtarz wykonany z kamieni, które były częścią zamku Atlit w Palestynie, ostatniej twierdzy Templariuszy na Ziemi Świętej.

Zajrzałam też do St Magnus the Martyr, kościoła poświęconemu Swiętemu Magnusowi z Orkney Islands. Skąd się norweski święty wziął w Londynie to nie wiem, ale jego rzeźbiona sylwetka w hełmie z rogami robi wrażenie. W środku przepięknie pachnie kadzidłami i drewnem. Budynek jest dziełem słynnego architekta Christophera Wrena, jak zauważyła Dita, płacono mu sporo od sztuki, to stawiał tych kościołów, ile dał rady.

Weszłam też do ogromnej Southwark Cathedral, która jest w miarę nowa bo z 1839 roku. Co jednak przykuło moją uwagę, to interesujący sklep z pamiątkami, gdzie wiele produktów miało wspólny motyw czarno-białego kota. Okazało się, że katedra ma kota-rezydenta, ponoć dość rozbrykanego. Poprzednia kotka zmarła w 2020 roku i jej grób z rozczulającą rzeźbą znajduje się w ogródku przykościelnym.

Jeśli ktoś z Was miałby kiedyś ochotę tam pójść, to przestrzegam przed okropną kafeterią, gdzie za tłustą i obrzydliwą zieloną breję zwaną zupą, której nie dałam rady zjeść, oraz kilka kawałków suchej bułki i kostkę twardego jak kamień masła zapłaciłam 7 funtów.

Po głowie chodzi mi już kolejny wypad do Londynu, tym razem połączony z wizytą w szekspirowskim teatrze.