Przy oglądaniu serialu Wielka Woda na Netflixie, przyszła mi do głowy scena z filmu Poszukiwany Poszukiwana, o zawartości cukru w cukrze. Moje i trochę młodsze roczniki pewnie pamiętają. Bo w sumie jedyna krytyczna uwaga dotycząca ostatniego polskiegu hitu to właśnie niewystarczająca zawartość wody w wodzie, czyli za mało o powodzi. Ale i tak serial podobał mi się bardzo i pozytywnie zaskoczył. Polecam.

Powódź tysiąclecia pamiętam, ale bardziej w sensie wiedzy o tym, że była, niż co się konkretnie działo. Miałam wtedy 26 lat i tuż przed nią wyjeżdżałam autokarem na urlop w Katalonii. Połowa autobusu była pusta, bo wiele osób zrezygnowało z wakacji przestraszone perspektywą powodzi, zapewne mieszkali w zagrożonych rejonach. Z moich wspomnień wynika, że wróciłam do Polski już po wszystkim (nie było mnie w sumie 18 dni) i mam przebłyski, że szeroko mówiono o tym w katalońskich mediach.

Nie przepadam za filmami czy serialami katastroficznymi, bo się po prostu boję wszelkich żywiołów. Nie oglądam też żadnych sprawozdań z pożarów, tsunami, huraganów i innych podobnych wydarzeń. Na szczęście mieszkam w kraju, gdzie nie występują trzęsienia ziemi ani tornada, nie ma wulkanów ani ekstremalnych warunków pogodowych. Niestety z sytuacją pożaru, choć na niewielką skalę, zetknęłam się dwukrotnie. Kiedy wynajmowałam mieszkanie w Dublinie, ktoś podpalił kosze ze śmieciami i ogień sfajczył nie tylko całe pomieszczenie z koszami ale i przylegający do niego pokój w mieszkaniu, który sąsiadował z moim. Moja współlokatorka była na wczasach, a ja o powrocie z pracy zastałam strażaków i wywalone drzwi do mojego lokum. Ktoś z administracji przełożył mi drzwi od kibla jako wejściowe, dopóki landlady nie zoganizowała nowych.

Kolejny raz pożar zdarzył sie w moim obecnym miejscu zamieszkania, dwa piętra nad moim mieszkaniem. Akurat i ja i C. byliśmy w domu, ale problemem było znalezienie przestrasznych alarmem kotów i zapakowanie ich do kontenerków. I jak Kitty w miarę szybko zlokalizowaliśmy, tak Killer się jakby pod ziemię zapadł. Stwierdziłam, że ja bez niego nie wyjdę i zostaję, ale w końcu C. znalazł go pod łóźkiem. Opuściliśmy budynek jako ostatni, mijając się w drzwiach ze strażakami. Z okna na górze buchał ogień jak z pyska smoka z Gry o Tron, ale szybko go ugaszono. Przyczyną okazała się lokatorka, która chciała spędzić z facetem romantyczną randkę i na łóżku na kołdrze postawiła bez zabezpieczenia świeczki. A jak kołdra zajęła sie ogniem, to pani postanowiła ja przeciągnąć po całym mieszkaniu do łazienki do wanny, czym rozniosła ogien już wszędze. Nic nikomu się nie stało, oprócz drobnych poparzeń.

Powodzie na większą i mniejszą skalę to zjawisko w Irlandii częste, bo niestety wiele osiedli czy domów jest położonych na takich terenach, gdzie prędzej czy później coś wyleje. Osobiście pamiętam jedną z większych powodzi w Dublinie, bo to był dzień, kiedy po pracy wybieraliśmy się na tzw managers night, na wyścigi chartów. Zamówiliśmy parę taksówek, i ta w której jechałam ja była ostatnią, jaką się udało dostać. Potem już nic nie jeździło. Padał gęsty deszcz, a pobocza dróg i chodniki wyglądały jak rwące rzeki. W pewnym momencie taksówkarz jechał w tak głebokiej wodzie, że chciał się zatrzymać i wyprosić nas na środku drogi, ale w końcu jako się udało djechać do celu. Kiedy wracałam, po deszczu i wodzie nie było ani śladu, ale wcześniej zmarła jedna osoba, zalana wodą w mieszkaniu w suterenie w samym centrum miasta.

No ale miało być o serialu a ja tu gadu gadu. Przede wszystkim – wreszcie było wszystko słychać! Czyli jednak da się zrobić coś w Polsce z dobrym dźwiękiem. Wreszcie dialogi wartkie i naturalne, kwestie takie, jakie normalni ludzie rzeczywiście do siebie mogli by mówić. Wreszcie to, kim są dane osoby i jakie są między nimi powiązania, wynika z akcji a nie z nienaturalnych wstawek typu: Jestem twoją ciotką i to ja cię wychowałam 😉 Scenariusz ISTNIEJE, jest konstrukcja, jest napięcie, sa postaci z krwi i kości. Realizacja na wysokim poziomie, naprawdę wyglądało to jak kręcone w latach dziewięćdziesiątych. I jakby faktycznie zalano pół miasta na potrzeby serialu. Dowiedziałam się, że przy post produkcji pracowały cztery różne firmy, ponad 300 osób. I to widać (slychać i czuć 😉 )

Jedyne zastrzeżenie jake mam, o czym już wspomniałam na początku, to zbytnie skoncentrowanie się na wątkach osobistych kosztem samej walki z żywiołem. Ja rozumiem, że to nie dokument, że trzeba było wprowadzić bohaterów fikcyjnych oraz ich własne problemy. Ale w końcu tytuł to Wielka Woda, prawda? O sytuacji wrocławskiego Zoo wspomniano, a jak się poczyta o kilkudniowej walce pracowników i Wrocławian o ochronę życia zwierząt i samego miejsca, to ciarki chodzą. Świetnie zbudowano napięcie i taką ciszę przed burzą, ale potem trochę siadło. Czytałam wspomnienia osób, które to przeszły i pamiętają i to są niesamowite i przerażające historie, ale też pełne heroizmu i wzajemnej pomocy. Główna postać pani hydrolog Jaśminy trochę irytująca, ale ogólnie nie czepiam się, aktorstwo na wysokim poziomie ale wyróżnię dwóch panów Tomasza Schuchardta i Ireneusza Czopa (zupełnie mi nie znanych).

Można było pokazać więcej zakulisowych akcji obnażających złe decyzje rządu i instytucji odpowiadających za bezpieczeńswto miasta, można było wprowadzić więcej scen wywołujących emocje, więcej walki z żywiołem i akcji ratunkowych ale wiecie co? I tak jest naprawdę dobrze. I nie tylko dobrze jak na „polski serial” ale dobrze. Szkoda tylko, że angielski dubbing jest beznadziejny (sprawdziłam z ciekawości) więc jeśli ktoś chce polecać obcokrajowcom, to raczej z napisami.

PS W serialu gra Tomasz Kot i jego córka Blanka, wyglądająca jak młoda Monica Bellucci.