Podróż do Bari to moja kolejna „revenge travel” a więc wyjazd, który odłożyłam z powodu koronaświrusa. Pierwszy skasowany, bo planowany był na marzec 2020. Apulię już zwiedzałam, ale nie Bari, które fascynowało mnie głównie powiązaniami z królową Boną. Jest to przede wszystkim świetna baza wypadowa, jeśli nie wynajmuje się samochodu. Z dużego i nowoczesnego dworca (który jednak trzeba opanować) można szybko dostać się do wielu miast i miasteczek nie tylko Pugli (Apulii), ale i Basilicaty i dalej. Lotnisko oddalone jest tylko o pół godziny jazdy autobusem (można też wziąć pociąg).

Wielkim plusem regionu jest to, że wciąż nie jest tam specjalnie „turystycznie”. Są tego wady – na przykład opisy atrakcji tylko po włosku i w ogóle niewielki odsetek ludzi mówiących po angielsku (nawet na dworcach czy lotnisku) ale więcej zalet – czyli brak tłumu. Miasta i miasteczka Apulii nie są skansenami, żyją tam i pracują ludzie, a ponieważ nie ma tłoku, można się spokojnie pałętać po pustych zaułkach. Jedynym tłoczniejszym miejscem jest Polignano a Mare, ale i to tylko na głównych placach i na plaży.

Nie obyło się bez problemów z wylotem do Dublina- zaplanowany na 21.45 nie odbył się, ponoć z powodu strajków we Francji nastąpiło opóźnienie, potem wystąpiły jakieś problemy techniczne. Samolot wystartował dopiero przed pierwszą w nocy, w domu byłam o czwartej nad ranem czasu irlandzkiego. Na miejscu jedyne, z czym miałam dość zabawne przejścia, to właśnie szukanie peronów, stacji i przystanków autobusowych. Pierwszego dnia po przyjeździe jechałam do Matery, na szczęście wyszłam z apartementu wcześnie, przewidując problemy ze zlokalizowaniem busa. Przystanek (niespecjalnie oznaczony) był po drugiej stronie stacji, ale ani w ząb nie mogłam się połapać, jak przez nią przejść i gdzie mam iść. Kolejnego dnia znów zorientowałam się, że są jakby dwa dworce, z których jeżdża różne pociągi. No ale, Włoch jaki jest taki jest, ale nie zostawi kobiety na pastwę losu. Jak już się przekonałam podczas wcześniejszych wizyt w Italii, jak nie potrafią po angielsku, to będą „navigare” czyli zaprowadzą na miejsce.

Ku rozrywce opowiem też, jak było z mieszkaniem, które wynajęłam przez booking.com. Położenie było super, 20 min od dworca, 10 od starego miasta. Obok dwa duże sklepy i kilka mniejszych (otwartych podczas sjesty), duża przestrzeń (aż echo szło) i cicho w środku. Niewiele światła wewnątrz, bo mieszkanie było długie, z małym oknem po jednej stronie w sypialni i balkonowym na przeciwległym końcu, od kuchni. Na balkonie złowrogo leżał martwy gołąb. Tak czy siak nie siedziałam tam, bo wychodził na podwórze (balkon, nie gołąb). Ale uprzedzam fakty – wróćmy do początku. Według opisu na booking.com, ktoś miał tam czekać na mnie. Wysłałam numer lotu i czas przyjazdu. Po wylądowaniu w Bari dostałam wiadomość na whats up od właścicielki, żebym dała jej znać, kiedy będę pod drzwiami budynku, to telefonem otworzy główne drzwi, a klucz do mieszkania jest w wazie przy wejściu do samego mieszkania. Ok. Odpisałam, że wylądowałam, jestem na przystanku, autobus wyjeżdża o tej i o tej i planowo będę na miejscu. Ta wiadomość nie została odczytana.

Budynek znalazłam bez problemu, stanęłam pod drzwiami i napisałam jej, że jestem. Nic. Czekam pięć minut, dzwonię. Nic. Na szczęście ktoś wychodził ze środka i tak weszłam, bo inaczej mogłabym czekać do us.anej śmierci. Jak ja bym miała gościa, który do tego powiedział mi, o której mniej więcej będzie na miejscu, to bym patrzyła na telefon jak sroka w gnat, żeby tę osobę wpuścić do środka i żeby nie czekała. Po około pół godzinie od momentu, kiedy już byłam w mieszkaniu, przyszła wiadomość: are you there? Odpisałam, że jestem już w mieszkaniu i że bezskutecznie szukam hasła do wi fi. Wiecie, normalnie są w wynajmowanych turystom mieszkaniach postawowe rzeczy typu: hasło do wi fi, mapka, jakieś ulotki i ważne informacje np odnośnie segregacji śmieci czy jak się reguluje ogrzewanie. Pani wysłała mi zdjęcie routera, gdzie było haslo do wi fi. I tu się zaczęła zabawa, bo hasło miało kilka znaków, które mogły być albo liczbą 0 albo dużą literą O, albo cyfrą 1,albo dużą literą I albo mała l (jak lalka).

Zajęło mi ponad pół godziny rozpracowanie, który znak jest czym, bo właścicielka nie wiedziała. A potem patrzę: jest ekspress do kawy. Ale nie ma kaspułek. Za to jest też kawa rozpuszczalna i słodzik. Ale nie ma elektrycznego (ani innego) czajnika. Ponieważ cierpię na przypadłość, jaką ponoć ma tylko 8% ludzi w ogóle, a mianowice selektywne widzenie (po prostu nie dostrzegam pewnych rzeczy nawet mając je w pobliżu latami) to zajęło mi znów trochę czasu, zanim upewniłam się na 99%, że czajnika faktycznie nie ma. Napisałam do właścicielki, czy on może jest gdzieś schowany, na co zaproponowała, że doniesie go następnego dnia. Co nie nastąpiło w ogóle, jak się potem okazało. Ok, mogłam sobie wodę zagotować w garnku. Poszłam do kuchni, grzebię po szafkach, a tam tylko jeden WIELKI gar, ale taki jak dla wojska. Jeden ogromny gar. Stanęło na tym, że grzałam wodę w mikrofali.

W mieszkaniu był też korkociąg do wina, a jakże, ale nie kieliszki. Oczywiście te wszystkie rzeczy nie miały wpływu na mój pobyt, bardziej mnie to rozbawiło, a wino się już piło z kubków do kawy a w razie co można i z butelki. Tylko że ja nie rozumiem takiej niedbałości o szczegóły. Przeważnie w miejscach, które wynajmuję przez booking.com czy airbnb widać, że ktoś się postarał, by turysta miał łatwe życie i fajny bezproblemowy pobyt. Czasem to naprawdę aż byłam zdziwiona, bo na przykład w mojej ulubione miejscówce w Katowicach to i awaryjna pasta do zębów była, waciki, apteczka i tampony. No ale cóż, nieważne. Nie sprawdziłam, czy telewizor działał, bo nie używałam.

I tak się rozpisałam o pierdołach, a miało być o Bari i Apulii, więc trzeba czekać na następny post 🙂