Njus tygodnia ze świata show businessu – Colin Firth czyli niezapomniany pan Darcy po 22 latach małżeństwa rozwodzi się z żoną. Jak zawsze od samego njusa ciekawsze są komentarze, a jeden z nich zainspirował mnie do napisania tego tekstu: „22 years down the drain” czyli 22 lata zmarnowane. Bo jak małżeństwo czy związek kończy się zamiast trwać do grobowej deski to znaczy że spędzone razem miesiące czy lata jakby rozpłynęły się w powietrzu, nic nie znaczą. Po co nam to było, ej…

Kiedyś pisałam na blogu o podobnym zjawisku czyli o „złodziejach płodności” mianowicie o takich panach którzy tworzą związek z kobietą i nie chcą – przynajmniej na razie – mieć dzieci. I taka kobieta czeka i czeka, rok, dwa lata, sześć. I wtedy partner odchodzi zostawiając nieszczęśnicę samotną, o te kilka lat starszą i mającą teoretycznie mniej czasu na macierzyństwo. Przeglądając sobie kobiece fora natknęłam się też na sformułowanie które, jak mi się wydawało, zginęło śmiercią naturalną w latach sześdziesiątych czy siedemdzesiątych a mianowicie: wpędził mnie w lata.

Wpędzanie w lata to spotykanie się z kobietą bez sprecyzowania dalszych planów na przyszłość. Może trwać długo wpędzając kobietę – bo to nigdy nie jest mężczyzna, chyba że w związkach homoseksualnych – w lata kiedy to już będzie za późno na szukanie kogoś innego kto do sprawy podszedłby poważniej. Czyli marnowanie życia.

Ja mam taką teorię że życia nam nikt nie marnuje oprócz nas samych. Jest ci z czymś źle, partner nie spełnia oczekiwań, praca jest dołująca, itepe itede: zmień to zamiast narzekać. Nikt ci nie kradnie płodności ani nie wpędza w lata – to ty źle lokujesz uczucia i czekasz nie wiadomo na co, łudząc się. I to nie jest tak że związek który nie kończy się małżeństwem i małżeństwo które kończy się rozwodem to lata stracone. Każdy związek z drugim człowiekiem nam coś dał – szczęście, wspomnienia, doznania, każdy coś w nas udoskonalił. Nawet zły – nauczył. Bardzo nie lubię kiedy na wieść o tym że jestem po dwóch rozwodach ktoś robi smutną mine i mówi: don’t worry, 3rd time lucky… Ale ja już byłam lucky bo mam za sobą dwa fajne małżeństwa i mój drugi mąż wciąż jest moim przyjacielem.

Rozstania nie są łatwe, nawet jak dwie osoby dochodzą do tego samego wniosku że to koniec. Dużo gorzej jest jeśli to jedna strona tego chce a druga cierpi. Ale rozstanie to nie koniec świata i absolutnie nie przekreśla ono wspaniałych chwil jakie się razem przeżyło. Mam taką znajomą którą około 12 lat temu zostawił mąż czego ona do teraz przeboleć nie może. Nie ma dnia by na fejsbuku nie zamieszczała jakichś „złotych myśli” o karmie która wraca, o wrednych facetach którzy kiedyś zrozumieja co stracili i tak dalej. Poradziłam jej by udała się do jakiegoś psychoterapeuty bo to nie jest normalne. Zmarnował mi życie – odpowiedziała, a ja uważam że to ona je sobie marnuje i to już od bardzo dawna.

Smutne jest to że kobiety (nie wszystkie) tak bardzo utożsamiają się z byciem żoną, z posiadaniem tego faceta i kultywowaniem związku (obojętnie jaki on jest) że porażka na tym gruncie powoduje załamanie i poczucie końca wszystkiego.