Mialam napisac jak bylo to pisze:

Po pierwsze o co chodzi z tymi godzinami spotkan? Czemu 11.36 skoro mozna wejsc juz o 11.30 i na te sama godzine umawiaja z 15 petentow?

Ale najpierw byl fotograf – Polak, bardzo mily, pierwszy sklep przed wejsciem do wydzialu konsularnego (jak sie idzie od O’Connell) i po schodkach w gore, stoi duza reklama ze robia zdjecia do paszportu, o malo co sie nie potknelam o nia ale oczywiscie nie zauwazylam za pierwszym razem.

Pan fotograf powiedzial ze KAZDY na zdjeciu paszportowym wyglada jak: zombi/psychopata/ciezko chory, wiec sie nie ma co przejmowac. No coz, istotnie wygladam jak wszystkie te postaci razem wziete. 10 lat z takim zdjeciem…

Pierwsze wrazenie jak wjechalam na trzecie pietro…cofnelam sie w czasie o lat dobrych 15. Bo moja mama jak chyba wspomnialam byla przedszkolanka i czasem musialam podejsc po nia do pracy , wchodzilam do sali pelnej rozwrzeszczanej dzieciarni i juz mialam dosc.

No wiec wspomnienia wrocily bo dzieciakow z 10 w roznym wieku walalo sie po podlodze, zreszta caly jeden kat jest zrobiony jak „kacik zabaw”. Chyba tylko ja jedna wyrabialam paszport dla siebie, reszta dla potomkow.

Ale ogolnie tylko pol godziny mi to zajelo (biora odcisk palca wskazujacego u obu rak) a pracownicy mili, profesjonalni, bardzo cieplo podchodzacy do tych dzieci ktore tez musialy palce odciskac 😉 Co mnie tylko zdziwilo: osoba siedzaca na sali i pomagajaca wyciagac wnioski to byl pan  w typie dresiarza, w skorzanej kurtce spod ktorej wystawal czarny polar, nigdy bym sie nie domyslila ze to pracownik jest. Ci za szyba (dwoch mezczyzn i kobieta ) wszyscy w spranych dzinsach. Owszem , w koszulach pod krawatem (panowie, bo ona w dzianinowej bluzce i kozaczkach typu kot w butach) ale dzinsy? Sprane? W biurze?

Paszport do odbioru poczatkiem lutego.