Od jakiegoś już czasu przestałam czytać recenzje filmowe przed zobaczeniem fimu czy serialu. Nie chcę by ominął mnie fajny seans tylko dlatego że ludzie zaczynają oceniać pop kulturę tak jakby oceniali dzieło Kurosawy. Dla przykładu – ktoś spytał mnie kiedyś jak to jest że hotelowi dwugwiazdkowemu przyznałam w serwisie trip advisor najwyższą liczbę punktów – 5 – a czterogwiazdkowemu 1. No przecież hotel dwugwiazdkowy z definicji ma niższy standard niż ten z czterema. Ale oceniać trzeba daną kategorię. Hotel dwugwiazdkowy może wybijać się ponad przeciętność w kategorii hoteli dwugwiazdkowych a ten z czterema nie spełniać żadnych standardów w swojej kategorii. Proste? Tak samo jak świąteczna komedia romantyczna ma z założenia być: świąteczna, romantyczna, zabawna, lekko nieprawdopodobna, CHEESY czyli kiczowata w dobrym tego słowa znaczeniu. To nie jest ambitny film z niewiadomo jakim przesłaniem po którym będziesz rozmyślać o kondycji świata czy człowieczeństwa. Masz sie pośmiać, ponucić, może i pokroić cebulę, wyjść z kina z rogalem na pysku i tyle.

Dopiero dziś po spędzeniu sobotniego popołudnia na oglądaniu filmu Last Christmas przeczytałam recenzje i okazało się że np wg Guardiana jest to najgorszy film roku. Krytycy nie szczędzą złośliwości i niskich ocen za to zwykli „oglądacze” dziwią się: o co chodzi? Film jest cudowny, wzruszający, zabawny, czego u licha oczekujecie po romantycznej komedii świątecznej? Makbeta? „Głupi i nielogiczny szokująco dziwny” . Ulubiony cytat: fails to make a connection and is much too busy…blah blah blah… No cóż. Każdy ma prawo do własnej opinii. Jeśli chodzi o mnie Last Christmas dołaczy do mojej listy MUST SEE podczas świat, gdzie znajduje się Love actually, Holiday i Serendipity.

O czym jest cała historia? O tym że trzeba patrzeć dalej niż czubek własnego nosa. Zrozumieć problemy innych zamiast użalać się non stop nad swoimi. Zrobić coś dla kogoś zamiast oczekiwać zewsząd pomocy. O tym że życie jest fajne i trzeba się nim cieszyć.

Bohaterką jest emigrantka z byłej Jugosławii, Kate – Katarina, żyjąca w Londynie niespełniona piosenkarka. Kate frustruje wszystko – jej praca w całorocznym sklepie z bożonarodzeniowymi dekoracjami, nadopiekuńcza matka, nieobecny wiecznie ojciec, siostra z którą nie potrafi się porozumieć, spanie kątem u przyjaciół z braku własnego lokum. Kate to chodząca katastrofa która z początku mocno irytuje. Nastawienie dziewczyny zmienia się kiedy przypadkowo poznaje uroczego i tajemniczego Toma. To niepoprawny optymista który ma niesamowite wyczucie – zawsze pojawia się na jej drodze kiedy Kate potrzebuje wsparcia i dosłownie i w przenośni – ramienia do wypłakania się. Brzmi stereotypowo ale zapewniam że akurat zakończenie jest mocno niespodziewane i nietypowe co jest wielką zaletą.

Oprócz zaskakującego końca który i jest i nie jest happy endem, film ma dużo innych wartych wspomnienia plusów. Główny bohater grany jest przez Henry’ego Goldinga, aktora malezyjskiego ( z malezyjskiej mamy i brytyjskiego ojca). Nie jest to częste w komediach romantycznych z „biała” bohaterką by bohater męski był Azjatą. Golding nie ma strasznie dużo do zagrania ale jest bardzo przyjemny dla oka i ma w sobie coś nieodpartego. Ciekawą choć niedużą rolę ma Emma Thompson. Scenariusz bardzo na plus: nie ma dłużyzn, zbędnych postaci i ich ni z gruszki ni z pietruszki problemów, dialogi są zabawne i nie wydumane. Balans między śmiechem, refleksją i smutkiem jest bardzo dobrze wyważony. Podobało mi się nawiązanie do wydarzeń bieżących – brexitu i wrogości do emigrantów. Wszystkiemu towarzyszy muzyka George’a Michaela. Na niewielki minus zaliczam wybranie do roli głównej Emilii Clarke za którą nie przepadam. Emilia ma przedziwne brwi które układają się w taki dziwny sposób że nie mogę przestać się na nie patrzeć zamiast skupiać się na grze 😉 No i coś się chyba twórcom pomieszało w datach bo pierwsza scena sugeruje że rodzice Kate uciekli z Jugosławii w 1999 po jej rozpadzie, a przecież działo się to w roku 1992…

Film na pewno nie jest niczym innym niż ma być z definicji. Nie ma co wyliczać braki typu: ile właściwie czasu trwa akcja? Czemu Kate chodzi ciągle w tych samych rajstopach? Czemu jej konfikt z mamą nie jest lepiej wyjaśniony? Nie spodziewajcie się też jakiegoś hołdu dla twórczości George’a: to nie jest to czym była Mamma Mia dla utworów Abby. Byłam, widziałam, mile spędziłam czas i poczułam się świątecznie – czego i Wam życzę 😉